Wanneer je een jaar of tien bent is er niks mooiers dan met je ouders naar de speelgoedwinkel gaan. Je treed binnen in een met kleuren overladen winkel met overal dozen met speelgoed die nog groter zijn dan jijzelf. Je weet niet waar je kijken moet want eigenlijk wil je alles gewoon hebben. Helemaal als je een speelgoedwinkel rond sinterklaas binnenloopt, dan is het pas echt één groot feest. De winkel is nog eens even extra goed gevuld met de aller mooiste en grootste cadeaus.
Nadat je bent binnengelopen als kleine dreumes en je bent bijgekomen van de shock aan alle prikkels die tot je komen, kan je echt de winkel gaan bekijken. Je weet niet waar je beginnen moet, maar besluit gewoon direct rechts af te gaan. De stellingen zijn zo hoog dat je er bij lange na niet overheen kan kijken waardoor je je in een enorm doolhof bevindt. Je ziet dat je bij de eerste afslag al direct een fout hebt gemaakt, want je bent terecht gekomen bij alle roze Barbies en poppen. Snel naar links dan maar waar je al gauw de Lego en Playmobil hebt gevonden. Enorme dozen met ruimteschepen, middeleeuwse kastelen en dierentuinen. Je hebt voor jezelf besloten wat je allemaal wel wilt hebben en loopt direct weer door. Daar kom je bij de bordspellen aan waarvan je er heel veel herkend van de reclames op de televisie. Je weet daardoor van tevoren al welke spellen echt gaaf zijn en je wilt er minstens drie hebben.
Je ouders ben je overigens al lang kwijt, maar dat maakt niet uit want jij redt je wel in je eentje. Het enige wat je ouders moeten doen is straks alle spellen pakken waar jij niet bij kan en deze afrekenen bij de kassa.
Je loopt vrolijk door en loopt bijna tegen de mevrouw aan die duidelijk bezig is met hard werken in de winkel. Dat zij jou moet ontwijken en bijna alle games die ze vasthoudt daardoor laat vallen boeit je natuurlijk niet. Je weet wel dat je op de goede afdeling bent, want thuis heb jij een gloednieuwe Playstation 2 staan waar je nog lang niet genoeg spellen voor hebt. Je kan niet eens goed zien wat er op de bovenste plank staat en dus neem je maar genoegen met de planken die je wel kan bekijken. Je bekijkt de achterkant van bijna alle games en leest rustig de tekst en bekijkt de plaatjes. Je roept nu je ouders om eens even te vertellen wat je allemaal wilt hebben. Je ouders komen aangelopen en luisteren met een half oor naar je. Het enige dat zij zien zijn de torenhoge prijskaartjes van alle spellen die jij wilt hebben. Het enige waar zij aan denken is dat hun verwende kindje over een paar jaar zelf mag gaan werken in een winkel om zo al die spellen te gaan betalen.
Als klein kind ben je natuurlijk super gevoelig voor het woord ‘nee’ en begin je te schelden en huilen omdat jij je zin niet krijgt. Je ouders vertellen je dat het allemaal heel veel geld kost en je baalt dat je nog niet je eigen geld hebt. Je kan niet wachten tot je ouder bent om ook te mogen werken in een winkel als deze prachtige speelgoedwinkel. Dan ga je de hele winkel leegkopen en hoef je nooit meer ‘nee’ te horen van je ouders.